Analiza odbioru sieci Wi-Fi 5 GHz – 346 km
Zeszłoroczny jesienny sezon propagacji był bardzo spektakularny zarówno na pasmach ultrakrótkich, jak i na mikrofalach. Przełom października i listopada przyniósł bardzo stabilną i bezwietrzną wyżową pogodę. Wraz z nią wystąpiły silne dukty troposferyczne, które prawie codziennie umożliwiały wykrywanie sieci bezprzewodowych WiFi w odległościach 100, 200, a nawet ponad 300 km bez widoczności optycznej.
Nielicencjonowane pasmo radiowe 5 GHz jest szeroko wykorzystywane przez lokalnych dostawców internetu (ang. ISP – internet service provider) do pokrycia zasięgiem miejsc, gdzie nie ma możliwości połączenia kablowego lub światłowodowego, a także do zestawiania mostów radiowych między punktami dostępu. Standard używany w tym celu to zazwyczaj zwykłe WiFi 802.11a/n/ac z różnymi modyfikacjami (np. dostęp TDMA: protokół nv2 – MikroTik lub AirMax – Ubiquiti). W tym celu wykorzystywane są zewnętrzne anteny zintegrowane z modułem radiowym, które są zwykle montowane na sporej wysokości względem otoczenia (lokalne wzniesienia, kratownice, kominy). Otwiera to drogę do ciekawych eksperymentów związanych z obserwacją propagacji na tak wysokich częstotliwościach przy użyciu ogólnodostępnego sprzętu.